Sukienka to bez wątpienia symbol kobiecości. Choć dawniej noszona była także przez mężczyzn, to dzisiaj jest to element kobiecej odzieży. Ale jak to się w ogóle stało, że sukienki na stałe zagościły w naszym życiu i jak wyglądała ich droga? Historia sukienki ma swoje początki już w starożytności, gdy nasi przodkowie okrywali swoje ciała przed mrozem. Kształt tych skrawków skór przypominał przecież ten sukienkowy. Kolejne epoki to kolejne ciekawe etapy ewolucji sukienki. Warto poznać choć krótką jej historię!

Starożytność – początki sukienek

Historia sukienki zaczyna się już w starożytności, kiedy to nasi przodkowie okrywali swoje ciało kawałkami skóry (niewygarbowanej), by chronić się przed zimnem. Taki strój przypominał przecież kształtem dzisiejszą sukienką. Noszony był nie tylko przez kobiety, ale i przez mężczyzn.

Średniowiecze i sukienki

Suknia w średniowieczu miała zasłaniać całe ciało kobiety. Odkrywanie ciała było przecież uznawane za grzeszne. Suknia średniowieczna to taka szyta z kilku warstw i o różnych barwach. Różnokolorowe warstwy po nałożeniu na siebie tworzyły oryginalny kontrast. Suknia spodnia miała pełnić funkcję nieoficjalnego, domowego ubioru. Z kolei suknia wierzchnia przeznaczona była na wielkie wyjścia.

Dopiero u schyłku średniowiecza zaczęto szyć suknie z wzorzystych materiałów.

Sukienka w renesansie

Kobieta średniowieczna to kobieta wiecznie umartwiająca się, wychudzona i blada. Taki był ideał piękna. Z kolei w renesansie nieco go odwrócono. Suknia zamiast zakrywać ciało, miała je podkreślać. Renesansowe suknie wyróżniały się sporymi dekoltami w karo, często zdobione były brokatem, koronkami, haftami, a nawet klejnotami.

Suknie barokowe

W baroku wychwalano kobiety o rubensowskich kształtach. Suknie miały je podkreślać, dlatego przybierały kształty figur geometrycznych. Zastosowane w nich dekolty przybierały różne formy. Zamiast ciepłych kolorów, które dominowały w średniowieczu i renesansie, zaczęto wykorzystywać barwy stonowane.

Sukienki „klatki” w rokoko i oświeceniu

Dawne suknie dworskie cechowały się niecodziennymi kształtami, które przywodziły na myśl wanny. Taka suknia składała się z bardzo ciasnego gorsetu, stelaży wykonanych z metalowych prętów. Konstrukcja miała stworzyć talię osy, ale znacznie utrudniała poruszanie się i wykonywanie codziennych czynności. Czasem takie klatkowe konstrukcje doprowadzały nawet do deformacji sylwetki, a nawet zwyrodnienia kości!.